نبیذ

آسوده تنی که با تو پیوست...

نبیذ

آسوده تنی که با تو پیوست...

وَ لَمْ أکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقیّاً...
[زکریا گفت] و من هرگزخود را از دعا به درگاه تو محروم و ناامید ندیده‌ام‌‌‌...
"مریم/چهار"

نویسندگان
پیوندها

عید امسال برایم غم و شادی، بهت و تازگی، ترس و حیرت بود. همه ی تعطیلات تهران بودیم. بیشترش را خانه. هوا بوی غم داشت.اما با شروع بهار، فهمیده بودیم جوانه ی کوچک سبزی توی دلم سر بلند کرده. تو، با دعاهای رجب و شکوفه ها آمدی. 

بعد از آن حال متلاطم و تهوع و متعلقاتش تا به الان همراهم بوده. و چند روزی ست که غم قفسه ی سینه ام را تنگتر و تنگتر میکند. نوشتن، فراموشم کرده و در خلوت با خودم دست به گریبانم. فراموشکار شده ام و راه فرارم را پیدا نمیکنم. میگویند غم برای تو خوب نیست. اما میدانی مادرت باید غمش را کجای دنیا به امانت بسپارد؟

ناتمام.. 

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۵ ارديبهشت ۹۷ ، ۲۱:۰۹
مهدیه فاتح

قاب سبز صلوات، آیه های "هود"، روز رجعت آن دو شهید و دعاهای بزرگتان را به فال نیک گرفته ام. که اولین روز بهار، نماز شکرش را بخوانیم.

واصبر لحکم ربک فانک باعیننا...

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۱ اسفند ۹۶ ، ۱۹:۱۲
مهدیه فاتح

عرفت الله بِفَسخِ العَزائم و حَلّ العقود و نَقضِ الهِمَم

همه، رابطه ی نزدیک و خوبی با خیال ندارند. اما آنها که دارند میدانند وقتی از میان هزارها، یک خیال را زاییدی ناجار از پروریدن آنی؛ زاییدن و پروریدن و رفتن تا بی انتهای بطن گردابش.

دوستت دارم که همه ی خیالهای دردانه و عزیزم را نقش بر آب میکنی. دوستت دارم که نشانم میدهی برایم برنامه ای داری غیر از آنچه دلم میخواهد. دوستت دارم که رهایم نمیکنی و اگر در مسیر یگانه ی خودت نباشم آشفته ام میکنی. گاهی فکر میکنم اینکه در زمانهای متفاوت به آدمها چیزهای مختلفی میدهی و در زمانهای متفاوت چیزهای مختلفی را از آنها میگیری، یعنی داری ما را بر اساس تفاوتهایمان تربیت میکنی. هیچ کس به قدر تو تفاوت من را با بقیه نفهمیده بود و نخواهد فهمید. دوستت دارم که به یک فرمان "کن"، مرا آوردی و انسان کردی. 

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۸ آذر ۹۶ ، ۱۲:۱۷
مهدیه فاتح

بیقراری چه گناه سنگینی ست! تاوانش جان خودت و آرامش نزدیکانت. کاش مهر بیقراری ام روی پیشانی، کمرنگ تر بود.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۴ آبان ۹۶ ، ۲۲:۵۶
مهدیه فاتح

کلمه ها پرده ای میشوند و آویزان از چشمهایم، نمیگذارند جایی را ببینم. اشک میشوند و نمک گیرم میکنند. دست و دلم را از پرداختن به انبوه کارهای خانه میبندند. بیت شعری سوزناک میشوند و آتش به جانم میزنند. فیلمی بر پرده ی تلویزیون میشوند و هوشم را میپرانند؛ یا خیالهایی زنجیره ای و دور محبوب، که دیوانه ام میکنند. میجنبند؛ وول میخورند و دلم را این سو آن سو میچرخانند. مثل وسوسه ها، وهمها، کهنگی زخمها. مثل بتها که تو را از هر طرف به سمت خودشان میکشانند.

درین شبهای بلند مانده ام دور و دست خالی و بیشتر و پیشتر از هر چیز، بوی پیراهن یوسف را میخواهم. جای این هزار گورکنی که در عمق دلم شبانه روز مشغول کارند، فوج فوج فرشته ها را میخواهم.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۸ مهر ۹۶ ، ۱۹:۴۲
مهدیه فاتح

مصرعی قاب بر دیوار سبز خانه ی "آ" هست که هر بار ما را شیفته و شکسته میکند:

چون دوست دلِ شکسته میدارد دوست...

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰۶ مهر ۹۶ ، ۲۳:۳۷
مهدیه فاتح

واضحترین عطر پراکنده در هواست روزهای در راه تو؛ روزهای نجات؛ روزهای روشنی و چراغ. از نو بیتاب شدن برای حرمت دل بزرگی میخواهد. دلی که اندوه و مصیبت شما را هر روز و هر جا با خود بکشد. کل یوم. کل عرض. 

وقت رفتن، معصومه برایم دعا کرد دیوانه بروم و مجنون برگردم.باید زنجیری به من میدادید تا در دوریها به دل شوریده ام ببندم. باید شب و روزهای جمعه را از هفته ام پاک میکردید تا حرمانِ بودن در بین زوارتان را نکشم. چه خوب است عشق شما. چه خوب است روضه های شما که راهمان میدهد به محبتتان. امسال و امروز، در همه ی روزهایتان دلم را بسابید. پاکیزه ام کنید تا به دعوت بعدیتان با قلبی سلیم بیایم زیارتتان.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۸ شهریور ۹۶ ، ۱۴:۵۱
مهدیه فاتح

آنقدر از شهد و زهر اوقات نوشتنم میگذرد که میترسم آنچه به زبانم می آید کمینه حق آنچه در دلم هست را بیان نکند. آن هم درست وقتی که میخواهم با کلمه ها لقمه های محبتم را در دهان تو بگذارم. آن هم درست وقتی که حرف از نوشتن به تو در میان است. به تو گفته بودم نوشتن را فقط برای نامه ها خواسته ام؟ غیر از این مگر واژه ها به چه کار می آیند؟ یا محبت اگر برای نثار کردن به بهترین لایقش نباشد، بیچاره غایت خلقتش برای چیست؟

شاید آدمهایی که میتوانم به آنها نامه بنویسم را از دست داده ام یا کدورت و کسالت دلم به حدی رسیده که خداوند روزیِ نوشتن را از من گرفته. دومی را خوب ازش خبردارم. هر چه میگذرد، کینه ها و افکارم بیشتر به زمانه ام میبرد. خیلی کلکها و تدبیرها و به دل گرفتنهای مرسوم را یاد گرفته ام؛ به آنها عادت کرده ام و ازشان درس میگیرم. اما دلم خوش است که سپیدی های تو به من سرایت کنند. از زلالیهایت به من بچشانی. دلخوشم که محبتم به تو گل میدهد و سبزم میکند.


به عهد و عقدی که هر روز تازه میکنیم تا تیزیها و کجیهای هم را صاف کنیم. دلخوشم به نرمی و انعطاف تو که سختیهایم را میپوشی و فراموش میکنی. یادت هست پدرت روز خواستگاری گفته بود شما لباس همید*؟ زیباترین عیب پوشم بوده ای از هر لباسی بیشتر. بهترین کمک و پشت و یادآور خدا. عزیزترین رفیق راه. غیر از تو که این همه مهربانی میکرد با من؟ شانه کردن موهایم را به که میسپردم؟ نگرانی مشغله ها را که با کمکهایش از دلم میزدود؟

مبارک است همه ی هستی ات برایم عزیز دلم.

*هن لباس لکم و انتم لباس لهن» (187)بقره 

۳ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۲۴ شهریور ۹۶ ، ۱۸:۲۸
مهدیه فاتح

مُهری که این مدت بر لبم بود و واژه ها را دور از من نگه میداشت از چه بود را نمیدانم. اما مِن بعد، اگر مهری بر صدای واژه های من از عشق تو بخورد، من تسلیمم. و مجنون این عبارت کوتاهِ "دخیلٌ یا اباعبدالله" ی که از دهان زنان شیعه ی عرب میشنیدم. برای این پیروِ پر کم و کاست و پرمدعای تو که در حضورت رزق نوشتن از مهربانی ات خواسته، اگر همه ی واژه های عمرش فدای حُب تو شود، چه باک!...

بیا تمام صدای من را بگیر و از عشقت آتشم بزن. آنکه چشمه ای از آقایی و مهربانی تو را ندیده در همه عمر چیزی جز حرمان نبرده. سخی ترین میزبان عالم اگر خانواده ی پاک تو نباشد پس کیست؟ حضورت پروجودترین حضور عالم است و حبت سرخترین عشق عالم. به فرشته های اکناف حرمت حسودم. به نخلهایی که فاصله تو را با عباست پر میکنند. به قدمهایی که راه های عالمین را بذای رسیدن به محبت و زیارت تو طی میکنند و قدمهای من نیستند حسودم. به شهیدانت...حسودم. من را و همسرم را، فرزندان نداشته ام را، پدر و مادر و خانواده ام را قبول کن برای خودت. هر که همای قبول افتادن و رخصت تو بر دلش نشست، رستگار شد.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۱ شهریور ۹۶ ، ۱۷:۳۰
مهدیه فاتح

آن عنصر جادویی و دست نیافتنی ای که در عشق و هنر هست، هیچ وقت به واقعیت کشیده نمیشود. واقعیت، همان زمین سخت است...اما پاکی واژه ها را که میتوان به زندگی کشاند. دوست دارم مثل همه ی پروازها و آرزوها و سپیدی های نوشتن، پاک زندگی کنم. نمیخواهم کسی باشم که همه ی خوبیهاش در ادعاهای مکتبوبش خلاصه میشود و عملا ،خودآگاه یا ناخودآگاه، کسی دیگر است. 

ایاک نعبد و ایاک نستعین.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۷ ارديبهشت ۹۶ ، ۱۰:۴۶
مهدیه فاتح