وادی هجران

مگر آمدن و رفتنمان بیشتر از رفتن و برآمدن نفس است؟ یا مگر عمرمان به قدر یک سجده، بیشتر قد میدهد؟ اگر دست تو را روی سر و شانه‌ام نبینم، اگر نشانه‌هایت ته و توی تاریک قلبم را نوازش نکنند، دوام نمی‌آورم همین یک سجده و یک نفس را هم.

طلوع کن. مشرق ابدی‌ام کن. از همه عمر مغرب و در تبعید بودن گریزانم. گریزان و ترسان...

آفتابا!

ممد حیات

و إن خطرت یوما علی خاطر امرئ 

أقامت به الأفراح و و ارتحل الهم...*

قرار کار و بار هستی باید همین بوده باشد: اگر یاد تو بر خاطری گذر کند،  شادی قیام کند و اندوه، کوچ.

 بی‌تغیرترین خاصیت، آن یاد توست...نوری که بار سنگین اعمال نسنجیده‌ام را محو کند. نوری که خون و غبار دنیا را بنشاند.

سلام پدر. سلام اباالحسن.

*ابن فارض مصری