نبیذ

آسوده تنی که با تو پیوست...

نبیذ

آسوده تنی که با تو پیوست...

وَ لَمْ أکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقیّاً...
[زکریا گفت] و من هرگزخود را از دعا به درگاه تو محروم و ناامید ندیده‌ام‌‌‌...
"مریم/چهار"

نویسندگان
پیوندها

وقتی باید برای امام حسین (ع) مینوشتم ، فهمیدم چقدر کلمات توی دستم آرام نمیگیرند. دور شده ام از نوشتن!

هر روز توی ذهنم یک فرصت امن و جمع و جور گیر میاورم تا بنویسم اما همه ی فرصتها میان ملالها گم میشوند. این بار تا آمدم به خودم وعده ی نسیه ی نوشتن را بدهم، گفتم نه! همین حالا بنویس. هر چه هست را. هر چه نیست را. حیف کلمه های یکه و بالقوه نیست؟ 

دلم میخواهد قورباغه های این دو ماه را قورت بدهم. بعد میماند پایان نامه؛ برنامه ریزی و بچه.چقدر وقت است رویا نبافته ام. از لیلی؛ از یوسف. از وادی السلام و این من کدر شده و دورافتاده از خوبیها. دلم پر از حرص شده. برای صاف شدن دلم دعا کنید.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۶ ارديبهشت ۹۶ ، ۱۶:۰۵
مهدیه فاتح

انگار نافم را با انتظار بریده باشند. انتظار به گوشه ی خانه ی مرتب و پیچیده به بوی گرم غذای تازه. اما بی رسیده ای از راه.

پ.ن: گفتم ده روز کم نیست؛ دست کم برای طاقت من. آمدنم دلتنگی را زخمتر کرد؛ مثل "باطل  شد" امشب بعد از دو ساعت و نیم. دیگر "بی من مرو". اصلا. هیچ وقت.

۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰۱ اسفند ۹۵ ، ۰۱:۳۳
مهدیه فاتح

کوه رو به رو را دیدم و خانه‌ها را. دیوارهای خانه را تماشا کردم و دیدم دوستشان دارم. زار زدم و وسط قلپ قلپ‌های اشک یادم افتاد چهار روز کارم چیدن و جابه‌جایی بوده. یادم افتاد تازه کمرم از درد افتاده. اما نمیشد. دلم می خواست دوباره همه را توی کارتن کنم و بروم جایی دورتر. دورتر. فقط کمی دورتر. جایی که خلوت باشد و دوست.

میخوانم "ای کاش که جای آرمیدن بودی" و توی دلم میگویم: «یادت هست یاسی؟» یادت هست راستی؟

۲ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۳۱ شهریور ۹۵ ، ۱۳:۵۴
مهدیه فاتح

مناجات‌الشاکرین را میخوانم و آرام نمیگیرم. میماند یک شبانه‌روز دلتنگی و صحبت خسته‌ی تلفنی ده‌دقیقه‌ای آخر شب که کوتاه‌ترش میکنم تا بخوابی. میماند تخم‌های ترد و نازک بغض که مدام تکثیر میشوند.

: چطور آن بقیه دلتنگی زن و بچه‌هایشان را تاب میاورند؟ ما آدم نیستیم یا آن‌ها هیولا شده‌اند؟

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۶ مرداد ۹۵ ، ۱۸:۲۰
مهدیه فاتح

مثل اینکه هیچ کجای دنیا آینه‌ای نباشد تا با صفا و صیقلش هوای زخمت را تازه کنی و مژده‌ی مرهمش بدهی. راز دل را باید توی پاکترین پارچه پیچید و بقچه کرد گذاشت روی دوش خسته. 

بقچه‌ی تمیزم بعد از سجاده‌ی کهنه شده‌ی مخملی، همان دفتر ساده‌ی آبیست. 

پ.ن: عاشق که دل‌نازک نمیشود. عاشق قرمه‌سبزی‌اش را میپزد، انتظارش را میکشد، و دلتنگی عمیقش را پنهان میکند توی دستهایش.

۱ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۸ خرداد ۹۵ ، ۱۶:۵۹
مهدیه فاتح

همه از همه‌جا حرف میزدند و زل زده بودم به غذاها؛ به قضاوت‌ها. گاهی با دخترک نفیسه جمله‌ای می‌گفتم.

تنهایی، وحشی‌ترین گیاه به سرعت روینده است. قدیم‌ترین و محکم‌ترین پیوند را با آدم دارد. پریشب، از پل که میگذشتیم، چقدر دنیا نماندنی بود. چطور آمدن و برگشتن سوی تو این همه جاذبه دارد اما سهم ما هنوز روی زمین ماندن است؟

میدانی که فقط مهمانی تو را دارم؟ میدانی که چه‌جور دلتنگ سحرهای مدام اشک‌ریختن و خو کردن به این انزوای عریانم؟

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۷ خرداد ۹۵ ، ۱۹:۳۲
مهدیه فاتح

قومی از نبودنم گلایه می‌آورند به دور و نزدیک. انگار برای خستگی می‌دویده‌ام این همه وقت. انگار کوبیدن آب در هاون شده بودنت، دختر.

وقتهاست که منتظر شنیدن نغمه‌ی دل‌انگیزی‌ام که به گوشم نمی‌آید. نمی‌رساند خودش را. من را. و هیچ سفر قریب و بعیدی هم نمیطلبدم.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۹ ارديبهشت ۹۵ ، ۱۱:۵۵
مهدیه فاتح

پیشتر از رسیدنت به دست و دلم، شکلاتها را نذر بچه‌هایی کرده بودم که شادانه‌ میدویدند و خنده‌ی دست و دلشان به یقین پاسخ لبخند و سخاوت صاحب آن امامزاده‌ی آرام نازنین بود. ننشسته بودم جایی که دم عیدی چای به دست منتظرم بودی و خنده‌ات یکی بیشتر از هزارتا عید داشت. عوضش "مریم" خوانده بودم و بعد از اشک، بازی بچه‌ها را تماشا کرده بودم.

 "جایزه‌ی زیارت" از دل تو پیدا شد. وقتی تنها شمه‌ی کوچکی از معرفت میان ما، قلبمان را به هم مهربان کرده بود.همان "اوایل"! اما راستی، چطور آشنا بودن اول و آخر دارد‌؟ نمیدانم چطور باید مثل پاره‌خطی نقطه‌ی آغاز آن را مشخص کنم و بگویم از اینجا شروع شد. شاید متولد شدن حق معنی را بهتر ادا کند. پس از خودش کمک میخواهم. همان ‌وقتها بود، زمان تولد یک گل نازک غریب توی دل من. گل ساده و مهربانی که نگهداری میخواست. (دارم به این فکر میکنم که گلهای باغ و باغچه عمرشان قدری قد نمیدهد تا باغبان هر سال به تماشای رشد و قد کشیدنش بنشیند. برای همین است که ما توی قلبمان گل میکاریم؛ به این امید که نور و خاک و هوای قلب ما آنقدر خالص و اصیل است که عمر گل را به درازا بکشاند.)

 و من نگهداری از گونه‌های کمی از گلها را میدانم، اصلا چیزهای کمی را توی دنیا بلدم. مثلا بلد نیستم برای هیچ مفهومی کمیت بشناسم. کمیتها در ذهنم نمیمانند‌؛ نه حتی بسیاری از نامها و تاریخها. تنها عطرها، نورها و حالها هستند که خودشان را میچسبانند به حافظه‌ام. شاید یکجور فلج ذهنی‌ست‌ که مغزم قائل به نگه داشتن خیلی داده‌ها و اطلاعات نیست و فقط چیزهایی را توی پستوهایش قایم میکند که به زعم دیگر آدمها هیچ هم به درد بخور و مهم نیستند. البته من به همین ذهن خو کرده‌ام؛ با آن انس گرفته‌ام و از آن ناگزیر و بی‌گریزم. اگر هم قادر به فرار از آن یا تعویضش بودم بعید میدانم که آن را یکه رها میکردم. چون آرزوی ماندن و پوسیدن و نو شدن در دل آشنایی‌های قدیمی هیچوقت رهایم  نمیکند.

اما راستی، «جایزه‌ی زیارت» از دل تو پیدا شد. همان «اوایل» که هوس و حواسمان به زیارتگاه‌های این‌ور و آن‌ور شهر پر میکشید و به نفس گرم هر کدام که مبارک میشدیم، تو، من و خودت را به یک جایزه‌ی خوردنی مهمان میکردی؛ میکنی هنوز هم. و فکر میکنم دلم میخواهد بعدهای طولانی هم مهمان جایزه‌های زیارتت باشم. آن وقتها تازه داشتم میفهمیدم که نرسیده به وسط اردیبهشت مبارکترین روز روییده است؛ تازه داشتم مزه مزه میکردم «آوریل، ستمکارترین ماه‌ها...» را. سالی که شعبان و اردیبهشت دست به دست هم دادند و شادیهاشان را یک کاسه کردند. سالی که تصمیم گرفتم توی قصه‌ها دیگر «دنبال غم» نگردم اما دل غم‌پرستم به صراطی که مجبورش میکردم مستقیم نشد. سالی که طلب بهار حقیقی و گذر از اندوه‌های کوچکم، تنها جرقه‌ی کوچکی بود توی دلم در حسرت شعله‌های عظیم و زبانه کشیدن و به آتش زدن من. تو و منشت حاجت هیزم و زبانه‌اش را روا کردید و ماند بهاری حقیقی تا به وادی امن «بردا و سلاما» برساندمان. 

توی تقویم العبدم به تاریخ دنیا آمدنت، نوشته‌ام: گلعذار خندونم میاد. و تمام آن روز سراسر خسته را منتظر بودم. منتظر تا با قدمهایت به چشمانم دربیایی. 


۰ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۴ ارديبهشت ۹۵ ، ۲۱:۵۳
مهدیه فاتح

تب، فرصت پنهان عاشقی و هذیان است. فرصت کنده شدن از دنیا.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۶ فروردين ۹۵ ، ۲۳:۲۹
مهدیه فاتح

حاضر شده روی تخت نشستم و از اندوه اینکه نمیدانم خودم و مهمانی‌ام چقدر از شما دور است، دانه‌های اشک غلتیدند. 

دلتنگم از این همه بعیدی و بعد. گفتم نه کل بکشند، نه نقل بریزند.


پ.ن: تو که نزدیکی. اما طول راه ما را به عطوفتت قیچی کن. 

۳ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۰ فروردين ۹۵ ، ۱۶:۰۶
مهدیه فاتح