-
شنبه, ۸ اسفند ۱۳۹۴، ۰۴:۳۷ ب.ظ
از باغ فردوس که آمدیم بیرون، آسمان را نگاه کردم. گفتم چند شب است آسمان مرا یاد نیشابور میاندازد. دلم پر از غم شده بود. دلم تا خانه غمهای توی راه را هم انگار جمع میکرد. و دلم میخواست به جای رد شدن از خیابان برای رسیدن به تاکسیها بروم امامزاده صالح و چند فصل گریه کنم اما دیرم میشد.
خالصانه دوست داشتن و ماندن پای آن، غم دارد. غمی وسیع و قلبافکن. به وصل و فصل نیست.
۹۴/۱۲/۰۸