بی‌همزبان

می‌رسم و کلید می‌اندازم. همه‌ی هوای خانه را می‌بلعم و غمم را توی دامنش رها می‌کنم.تنهایی و سکوت، قوت لایموت روزگارانم است؛ تنها خوراک‌هایی بر سفره که همیشه اشتهایشان را دارم..‌.

غم و پاییز، هر قدر هم مردافکن و پر زر و زور، خدایی دارند. خدایی که مهربانی‌اش خواب نمی‌رود و در هر اوضاعی نگهمان می‌دارد. که برمان می‌گرداند به خانه.